ความแตกต่างในผลกระทบต่อ CO2 ของพอลิเมอร์วิศวกรรมสัมพันธ์กับความซับซ้อนของกระบวนการสกัดจากแนฟทาจากฟอสซิล (กระบวนการพอลิเมอไรเซชันเทียบกับกระบวนการพอลิคอนเดนเซชัน) ซึ่งหมายความว่าพอลิโพรพิลีน (PP) ซึ่งเป็นวัตถุดิบมีปริมาณคาร์บอนฟุตพริ้นท์ต่ำกว่าพอลิเอไมด์ 6.6 อย่างมาก
เมื่อเราป้อนวัตถุดิบนั้นเข้าสู่กระบวนการผลิตแบบฉีดขึ้นรูป ความแตกต่างของพลังงานและเวลาที่ใช้ในการผลิตชิ้นส่วนจะน้อยมาก อย่างไรก็ตาม ต่างจากสายรัดเคเบิลที่ทำจากโพลีเอไมด์ สายรัดเคเบิลโพลีโพรพีลีนไม่จำเป็นต้องปรับสภาพด้วยน้ำและบรรจุในถุงสุญญากาศเพื่อให้มั่นใจถึงประสิทธิภาพเชิงกลที่ถูกต้องเมื่อใช้งาน
โพลีโพรพีลีน (PP) เป็นพอลิเมอร์หลังการบริโภคที่มีความยืดหยุ่นและรีไซเคิลได้ง่ายที่สุด โดยทั่วไปแล้ว กระบวนการรีไซเคิลแบบปิดสี่ขั้นตอนถือว่าสามารถทำได้ก่อนที่จะเกิดผลกระทบเชิงลบจากการเสื่อมสภาพเนื่องจากความร้อน โดยทั่วไปแล้ว PP รีไซเคิลจะถูกผสมกับ PP บริสุทธิ์ในอัตราส่วนสูงสุด 50% เพื่อผลิตผลิตภัณฑ์ใหม่
ในทางตรงกันข้าม การกำจัดสิ่งเจือปนออกจากไนลอนหลังการบริโภคนั้นทำได้ยากกว่า การรีไซเคิลโพลีเอไมด์ส่วนใหญ่เกิดจากของเสียก่อนการบริโภค เช่น สปริงที่จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของกระบวนการผลิต หรือเศษวัสดุจากการผลิตเสื้อผ้า
ที่ HellermannTyton เราได้รับแรงบันดาลใจให้พิจารณาทางเลือกด้านวัสดุทางเลือกที่ช่วยให้เราดำเนินธุรกิจและใช้ชีวิตได้อย่างยั่งยืนมากขึ้น
การทำความเข้าใจความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างคุณสมบัติของวัสดุ ผลิตภัณฑ์ขั้นสุดท้ายที่นำไปใช้งาน และผลกระทบที่เกิดขึ้นนั้น จำเป็นต้องอาศัยประสบการณ์หลายปี ความรู้ความชำนาญนี้ช่วยให้เราประเมินข้อดีและข้อเสียของพอลิเมอร์วิศวกรรมชนิดใดชนิดหนึ่งในฐานะวัสดุพื้นฐานสำหรับส่วนประกอบต่างๆ ได้อย่างแท้จริง
การผลิตสายรัดยึดที่ทำจาก PP จากแม่พิมพ์ผลิตจำนวนมากที่ออกแบบมาเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดจากโพลีเอไมด์นั้นเป็นเรื่องยาก อย่างไรก็ตาม ขณะนี้เรากำลังสร้างสมดุลที่ดีสำหรับชิ้นส่วนที่ไม่จำเป็นต้องทนทานต่อแรงเสียดทานเชิงกลหรือความร้อนเป็นพิเศษ และเรากำลังปรับปรุงการออกแบบชิ้นส่วนมาตรฐานใหม่ที่ใช้ PP สำเร็จแล้ว
สนใจไหม? มาพูดคุยและปรึกษาเกี่ยวกับตัวเลือกต่างๆ ในการเปลี่ยน PA6.6 เป็น PP ในกลุ่มอะไหล่ของคุณ
คุณสนใจที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมหรือไม่?
ผู้เชี่ยวชาญของเราพร้อมเสมอที่จะให้ความช่วยเหลือ ให้คำแนะนำ และตอบทุกคำถามของคุณ
